Οι εργασίες ρητίνευσης ξεκινούν το Μάρτιο κάθε έτους και ολοκληρώνονται το μήνα Νοέμβριο.Η  ρητίνευση δεν έχει αρνητικές επιπτώσεις στην ποιότητα του ξύλου, που εξακολουθεί να είναι κατάλληλο για διάφορα προϊόντα (πριστή ξυλεία, χαρτοπολτός, μοριόπλακες κ.ά) μέχρι την απορητίνευσή του, οπότε το δένδρο υλοτομείται αμέσως αφού αφαιρεθούν όλα τα μεταλλικά αντικείμενα που χρησιμοποιούνται κατά τη διαδικασία ρητίνευσης.

Χρήσεις της ρητίνης

Η χρήση και παραγωγή της ρητίνης είναι γνωστή στον άνθρωπο από την αρχαιότητα.  Η αρχαιότερη ιστορική αναφορά παγκοσμίως είναι αυτή του Θεόφραστου στην «περί φυτών πραγματεία» του, το 300 περίπου π.χ. στην οποία αναφέρει λεπτομερώς τη μέθοδο συλλογής ρητίνης στην εποχή του καθώς και τη μέθοδο παρασκευής της κολοφώνιας πίσσας. Οι αρχαίοι λαοί, όπως Κινέζοι, Ιάπωνες και Αιγύπτιοι χρησιμοποιούσαν τη ρητίνη για την παραγωγή λάκκας και βερνικιών. Είναι επίσης γνωστή η χρήση της στη στεγανοποίηση των ξύλινων πλοίων, την παρασκευή του υγρού πυρός (εύφλεκτης πολεμικής ύλης) κατά το μεσαίωνα, αλλά και στην παραγωγή της ρετσίνας και εμπλάστρων για ιατρικούς σκοπούς. Σήμερα χρησιμοποιείται ως πρώτη ύλη παραγωγής ποικιλίας βιομηχανικών προϊόντων:

• Το τερεβινθέλαιο (κοινώς νέφτι) –το υγρό απόσταγμα της ρητίνης– χρησιμοποιείται κυρίως ως διαλυτικό στην παρασκευή,  χρωμάτων, αρωμάτων, καλλυντικών, φαρμάκων, κλπ.
• Το κολοφώνιο –το στερεό απόσταγμα της ρητίνης– χρησιμοποιείται στην τυπογραφία, υφαντουργία, μεταλλουργία, καθώς και στην παρασκευή ποικιλίας προϊόντων όπως, , αντιδιαβρωτικά, αρωματικά κεριά, αδιάβροχα υλικά, τεχνητά δόντια, έμπλαστρα, συντηρητικά, προσθετικά γεύσης, χρώματα, φάρμακα, χαρτόκολλες, διάφορα γαλακτώματα, τσίχλες κλπ.

Οικονομική και κοινωνική σημασία της ρητίνης
Παρά την ευρεία χρήση της ρητίνης που παράγεται από ζώντα δένδρα η παραγωγή της στην Ελλάδα μειώνεται συνεχώς.
Τα μεταπολεμικά χρόνια η μεγαλύτερη παραγωγή ρητίνης έγινε το 1961 όπου έφτασε τους 41.000 τόννους και η ποσότητα αυτή αντιπροσώπευε το 3% της παγκόσμιας παραγωγής. Έκτοτε εμφανίζει πτωτική τάση που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Ενδεικτικά αναφέρουμε:

• Παραγωγή ρητίνης το 1973: 20.587 τόννους, το έτος  1983: 12.558 τόννους, το έτος 1993: 6.265 τόννους, το έτος 2003: 5.761 τόννους, ενώ το έτος 2008 μόλις 3.901 τόννους.
• Κατά τη δεκαετία του  ’70  συλλογή ρητίνης γινόταν σε περισσότερες περιοχές της χώρας όπου σήμερα έχει πλέον σταματήσει κάθε σχετική δραστηριότητα. Τέτοιες περιοχές είναι η Μυτιλήνη, Αταλάντη, Θήβα, Καπανδρίτι, Λαύριο, Πεντέλη, Πειραιάς, Πόρος, Αργολίδα κλπ., ενώ μετά την τελευταία μεγάλη πυρκαγιά το 2007 τέθηκε εκτός ρητινοσυλλογής και η Ηλεία. Σήμερα στην Ελλάδα ρητινεύονται αποκλειστικά τα δάση της χαλεπίου πεύκης στις παρακάτω περιοχές: Εύβοια, Σκόπελο, Κορινθία,  Χαλκιδική (Κασσάνδρα, Πολύγυρος) και  Αττική (Μέγαρα, Αιγάλεω).
• Το 1935 λειτουργούσαν 32 εργοστάσια επεξεργασίας της ρητίνης, το 1991 είχαν μειωθεί σε 9 και σήμερα ουσιαστικά σε πλήρη δραστηριότητα υπάρχει μόνο ένα στη Μάνδρα Αττικής, ενώ  2 μικρότερα υπάρχουν στην Εύβοια.
• Ο αριθμός των ρητινεργατών έχει περιοριστεί στους 1.000 περίπου, ενώ οι αναφορές για τη δεκαετία του ’80 τους ανεβάζουν σε πάνω από 3.500 χιλιάδες. Η πλειοψηφία των ρητονοσυλλεκτών δραστηριοποιείται στην Εύβοια.

Συνοπτικά μπορούμε να συνοψίσουμε τις αιτίες που οδήγησαν στην παρούσα κατάσταση, διαχρονικά, ως εξής:

1. Η εσωτερική μετακίνηση, κυρίως των νέων, από την ύπαιθρο προς τις πόλεις για αναζήτηση καλύτερης απασχόλησης και εισοδήματος.
2. Η μορφολογία και η σύνθεση των εκτάσεων που ρητινεύονται (μεγάλες κλίσεις, υπόροφος πυκνής και συχνά απροσπέλαστης βλάστησης κλπ. δυσχέρειες) κάνουν τη δουλειά του ρητινοσυλλέκτη επίπονη και χρονοβόρα.
3. Η εξαιρετικά χαμηλή τιμή πώλησης της ρητίνης που προσέφεραν οι εγχώριες  επιχειρήσεις επεξεργασίας της. Στον τομέα αυτό τα τελευταία χρόνια, τείνει να δημιουργηθεί  μονοπωλιακή κατάσταση.
4. Η αδυναμία των παραγωγών και των γεωργικών ενώσεών τους να προωθήσουν τη ρητίνη σε αγορές εκτός Ελλάδας προκειμένου να εξασφαλίσουν καλύτερες τιμές.
5. Το γεγονός ότι οι περιοχές ρητίνευσης γειτνιάζουν με μεγάλα τουριστικά θέρετρα (Χαλκιδική, Ολυμπία, Λουτράκι κλπ.) όπου οι κάτοικοι εργάζονται στις τουριστικές επιχειρήσεις εξασφαλίζοντας το εισόδημά τους.
6. Οι πυρκαγιές των δασών που αφανίζουν τις εκτάσεις που ρητινεύονται (χαρακτηριστικό παράδειγμα η Ηλεία).

Η σημασία της ρητίνευσης στην προστασία των δασών
Τα δάση της χαλεπίου πεύκης –δημόσια και ιδιωτικά– είναι εκείνα τα οποία απειλούνται περισσότερο από τον κίνδυνο πυρκαγιάς. Οι ρητινοσυλλέκτες εργαζόμενοι κατά τους θερμούς θερινούς μήνες μέσα σε αυτά αποτελούν τους άμισθους φύλακες. Προστατεύουν  το προϊόν του προσωπικού τους μόχθου, το ρετσίνι και ταυτόχρονα  το ίδιο το δάσος , την πηγή του προϊόντος αυτού.

Ανοίγουν μονοπάτια για να κινούνται από δένδρο σε δένδρο και απομακρύνουν  τον υπόροφο (ήτοι τα δέντρα και θάμνοι που φύονται κάτω από την κομοστέγη των δέντρων) και συγκροτούν τον κύριο πληθυσμό ενός δάσους γύρω από τα δένδρα που ρητινεύουν προκειμένου να διευκολύνουν την εργασία τους. Έχει υπολογισθεί ότι κάθε ρητινοσυλλέκτης καθαρίζει το 20% της συνολικής έκτασης που ρητινεύει.

Εκτός από τις υπηρεσίες φύλαξης και καθαρισμού των δασών που προσφέρουν, οι ρητινοσυλλέκτες, επεμβαίνουν άμεσα  και με προσωπικό ενδιαφέρον στην κατάσβεση των δασικών πυρκαγιών. Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα που πυρκαγιές αντιμετωπίστηκαν εν τη γενέσει τους  από τους ρητινεργάτες και αποφεύχθηκε η καταστροφική επέκτασή τους.

Για την προσφορά τους αυτή επιδοτούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό για κάθε κιλό παραγόμενης ρητίνης. Επίσης τους παραχωρούνται από τη Γενική Διεύθυνση Δασών τα υλικά ρητίνευσης (πάστα θειικού οξέος, ψεκαστήρες, σακούλες και δοχεία συλλογής ρητίνης), σε μια προσπάθεια διατήρησης και ενίσχυσης του παραδοσιακού και εξόχως σημαντικού αυτού επαγγέλματος για την προστασία των δασών.

Θέματα άξια σοβαρής σκέψης: 

Η έκταση της Ελλάδας είναι ~132.000.000.000 m2 όπου τα δάση εκτιμώνται στο ~ 50-60% αυτής ήτοι  66.000.000.000 μ2 ή/και 66.000.000 στρέμματα.

Αν θεωρήσουμε πως τα μισά δάση είναι παραγωγικά (33.000.000 στρέμματα) αυτό σημαίνει ότι υπάρχει σοβαρή δυνατότητα για την ανάπτυξη έργου που θα μπορούσαν να απασχοληθούν άνεργοι και νέοι που ενδιαφέρονται για παρόμοιες δράσεις η/και δασοτουρισμού κλπ.

Η βιομάζα που τα δάση αποθέτουν ως υπολείμματα της ανάπτυξής τους και εκτιμάται ως καύσιμη ύλη υπολογίζεται σε ~2 τόνους/στρέμμα.Κάθε έτος καίγονται περί τα 500.000 στρέμματα δάσους. Σε αυτά αντιστοιχούν 1.000.000 τόνοι υπολειμμάτων βιομάζας. Αν η βιομάζα μπορούσε να μαζευτεί και να μεταφερθεί με φορτηγά των 20 κυβικών και με την προϋπόθεση πως το ειδικό βάρος της είναι ~700kg/m3 , κάθε φορτηγό θα μπορούσε να μεταφέρει ~10-11 τόνους βιομάζας λόγω του συντελεστή επιπλήσματος που εκφράζει την διόγκωση του συμπαγούς υλικού λόγω των κενών που δημιουργούνται. Εκτιμάται να απαιτούνται ~200.000 μεταφορές και επιστροφές οχημάτων και ειδικών μηχανημάτων, χρήση εργαλειομηχανών και εργατικού δυναμικού καθώς και κόστη ενέργειας. Το μέσο κόστος ανά μεταφορά και επιστροφή υπολογίζεται σε 2000€  ήτοι 400.000.000€/ετησίως  για τη περισυλλογή της. Ωστόσο ακόμα και αν διατεθούν τα σχετικά κρατικά κονδύλια, αναφύεται το ερώτημα σχετικά με το που θα αποθηκευτεί και πώς θα γίνει χρήσιμη ώστε να παραγάγει έργο η/και εισόδημα.

Το κόστος αναδάσωσης υπολογίζεται ως υπέρογκο οικονομικό κόστος καθότι σε ένα στρέμμα μπορούν να φυτευτούν ~200 δέντρα με μέσο κόστος 150€ /δέντρο. Αν στο κόστος αυτό υπολογίσουμε το κόστος ποτίσματος και περιποίησης για 3 έτη τότε υπολογίζεται σε 40.000€/στρέμμα . Στα 500.000 στρέμματα έχουμε κόστος 20.000.000.000€/ετησίως .

Το δάσος αναδασώνεται απο μόνο του, με φυσικό τρόπο καθότι η καμμένη ύλη τις περισσότερες φορές ενεργεί ως λίπασμα. Συμπερασματικά μπορούμε να ελπίζουμε μόνο σε φυσική αναδάσωση υπό την αίρεση πως, η προς φυσική αναδάσωση περιοχή, δεν θα ξανακαεί εντός της πρώτης 3ετίας.

Η Γη και η Φύση επιλέγει το δέντρο που θα ευδοκιμήσει στη περιοχή. Σε παλαιότερες προσπάθειες φύτευσης άλλων ειδών με σκοπό την αντικατάσταση των υφισταμένων και δη των πεύκων, αυτό δεν ευδοκίμησε, όταν το πεύκο ευδοκιμεί και αναπτύσσεται με γρήγορο ρυθμό.